Iedere ouder kent de situatie wel: zoonlief of dochterlief
komt thuis met de zoveelste onvoldoende voor een proefwerk. Al geruime
tijd heb je gewaarschuwd voor de gevolgen. Maar alle waarschuwingen zijn tot
dan toe vakkundig in de wind geslagen. Je kreeg terug dat je je geen zorgen
moest maken. Het hoorde er nou eenmaal bij. En je moest er maar op vertrouwen
dat het allemaal wel goed kwam. Maar er komt een moment dat je samen toch de
feiten onder ogen moet zien. Dat het
echt zo niet anders kan. En wat doe je dan als je puber vrome intenties uitspreekt
dat hij of zij er nu toch echt van geleerd heeft. “Vanaf nu haal ik alleen maar
voldoendes.” Ga je daarin mee? Of is nu de maat echt vol?
Die gedachte kwam bij me op toen ik het voornemen van het college
las om ook voor de komende winter weer een asielboot in de haven toe te staan.
Kort en goed gezegd: de buurt is er eigenlijk wel klaar mee, als ik de reacties
moet geloven. De overlast is hand over hand toegenomen. En een groot deel voelt
er weinig voor om via de overlast de prijs te betalen voor de het sociale gezicht van de
gemeente.
Een tijd geleden al werden er kritische vragen gesteld aan
het college over de overlast. Rob Bource van de SGP heeft zich hierin niet
onbetuigd gelaten. De halve antwoorden die hij vorig jaar kreeg, waren voor mij
aanleiding om snel een motie in te dienen om, in ieder geval gedurende de kabinetsformatie
die toen nog gaande was, geen verdere initiatieven
te nemen in het kader de spreidingswet. De motie heeft toen een meerderheid
gehaald, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik door een deel van de
raad wel eens warmer ben bejegend dan toen. Maar ja, dat hoort er ook bij.
Als je nu naar de geluiden van de buurt luistert, dan heeft
de gemeente de afgelopen periode te veel weggekeken. De overlast is toegenomen.
Daar is door gemeente en COA onvoldoende op geacteerd. Eigenlijk is het
onbegrijpelijk: je weet dat je in zo’n broos traject bezig bent dat het
maatschappelijk draagvlak ieder moment kan kantelen. Dat zit je er toch bovenop
zou je denken? Of leven ze in het gemeentehuis zo in hun eigen bubbel, dat ze
niet ontvankelijk zijn voor de signalen?
We hebben het over een maatschappelijk probleem, waar we met
elkaar tot een oplossing moeten komen. En het laatste wat dan helpt is
wegkijken. Dat geldt ook trouwens voor de mensen die denken als je overal maar nee tegen zegt,
dat het probleem zich vanzelf oplost.
En daar zit nu voor ons het dilemma. Een groot deel van de
buurt voelt zich zodanig in de steek gelaten door de gemeente dat ze geen
vertrouwen meer hebben dat het de komende winter wel goed komt. Mijn fractiegenoot Jelle Bartlema heeft zich in de commissie hierover al kritisch uitgelaten. Tegelijkertijd
zijn er op dit moment geen alternatieven voorhanden en hebben we een
principeafspraak met het COA dat we bij een positieve evaluatie de boot nog 1
winter toestaan.
Dit kwam afgelopen maandag in de fractie uitgebreid aan de
orde. En om eerlijk te zijn: het begrip voor het ontbrekende vertrouwen in de
buurt kreeg bij ons de overhand. En dat
is ons vertrekpunt voor donderdagavond. Wil het college ons over de streep
trekken om toch in een verlenging mee te gaan, dan zullen er echt keiharde garanties
voor de buurt moeten worden geboden. Dan moet het gaan om meer dan vrome
voornemens dat er dit keer wel voldoendes gehaald worden voor de komende
proefwerken.