In de gemeenteraad van vanavond is een motie ingediend door Groen Links, waarin de raad werd opgeroepen om het geweld van Israel tegen de Palestijnen en de Gazanen te veroordelen. Ze verwijzen daarbij naar de stellingname van burgemeester Halsema van Amsterdam.
Ik
moest denken aan het volgende citaat: “Vast staat ook dat de Pacific-oorlog
zo traag verliep dat het nog maanden had kunnen voortslepen, met vele
tienduizenden extra slachtoffers, onder wie zeker mijn moeder op Sumatra en
zeker mijn vader in Thailand. “
Met deze sobere woorden schetst de schrijver Geert Mak, die ruim anderhalf jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog is geboren, in “De eeuw van mijn vader” hoe hij zijn bestaan had te danken aan de alles vernietigende atoombom op Hiroshima en Nagasaki. Hoe de geopolitiek ook het persoonlijke raakt. En dat de scheidslijn tussen goed en fout flinterdun is. En zeker niet zwart – wit. Maar een schakering van vele tinten grijs. En met een zelfde verlegenheid kijk ik ook naar de ontwikkelingen in Gaza. Want we kunnen er niet omheen: de beelden zijn hartverscheurend. Toch neem ik stelling tegen deze motie.
Iedere
inwoner mag zijn eigen opvatting hebben over welke Geo-politieke kwestie dan
ook. Iedere burger mag dat ook duidelijk kenbaar maken. Als overheid hebben we
dat te faciliteren. Onze enige zorg is, dat we een gelijk speelveld creëren
voor iedereen. Niet meten met twee maten.
Anders ligt dat voor de gemeenteraad. Buitenland beleid is geen aangelegenheid van lokale politiek. En dan moeten we ons daar ook niet over uitspreken. We hebben in Den Haag een volksvertegenwoordiging en een regering met een ruim mandaat van de kiezer. Die buigen zich het hoofd over hoe we ons hebben te verhouden in GEO-politieke kwesties. Dat is ingewikkeld genoeg. En daar mag iedereen het zijne of het hare van vinden. Maar dat is niet aan de gemeenteraad van Huizen. Onze opvatting in de raadszaal over het GAZA-conflict is net zo relevant als onze opvatting over het weer. We gaan er niet over. En we kunnen er niets aan doen.
Ik kan deze motie onmogelijk los zien van eerdere stellingnames van de linkse fracties in deze raad. Als je in een ingewikkelde en gevoelige kwestie al dan niet bewust, met twee maten meet. Dan berokken je meer schade dan dat je oplost. Je schopt dan bewust tegen de schenen van mensen die zich om wat voor redenen dan ook verbonden voelen met Israël. Zeker als het meten met twee maten voortdurend de zelfde kant op gaat. En daar lijkt het wel op:
- Wél de Oekraiense vlag hijsen na de Russische inval. Niet de Israëlische vlag hijsen voor de pogroms van 7 oktober 2023.
- De fractievoorzitter van Groen Links probeerde destijds wel via het presidium Edwin Koning van Leefbaar Huizen te kapittelen over het feit dat hij een sticker met de Israëlische vlag op zijn laptop had geplaatst. Een uiting die op dat moment op alle regeringsgebouwen te zien was. Maar even later ging ze wel tussen de dames met de Palestijnse sjaals deelnemen aan de Sit-in in het gemeentehuis. Het mag allemaal. Maar een ander de ruimte ontzeggen, die je vervolgens zelf wel inneemt. Je moet maar durven. Ik hanteer kennelijk andere opvattingen over wat chique en betamelijk is.
- Toen Edwin Koning van Leefbaar Huizen en Marijke Terlouw van de ChristenUnie zich in de raad zorgen maakten over de veiligheid van de Israëlische gemeenschap in onze gemeente, nog niet zo lang geleden in deze raad, kort na de ongeregeldheden na afloop van de wedstrijd van Ajax tegen Tel-Aviv, werd de integriteit van hun vraagstelling door de fracties van D66, Groen Links en PvdA ter discussie gesteld. Hen werd verweten dat ze zich exclusief zorgen maakten over de Joodse gemeenschap.
- Toen Edwin Koning twee maanden later kritische feitelijke vragen stelde over het toestaan van de Sit-in, werden zijn vragen afgedaan door Groen Links en de PvdA als schandalig en ongepast. Hoe eenzijdig wil je het hebben. Het had hen toen gesierd als ze hem ook verbaal die ruimte hadden gegeven, zoals wij dat gewend zijn te doen in deze raad. Maar dat was kennelijk te veel gevraagd.
Een
verwijzing naar de burgemeester van Amsterdam is tenslotte wel het zwakste argument ever.
Ook de Israelische ambassadeur in Nederland heeft zich daar onlangs nog in
vlijmscherpe en pijnlijke bewoordingen over uitgelaten. De inclusiviteit van
Links, is een eenzijdige inclusiviteit. Links is alleen inclusief als het in
hun eigen frame past. Daar is deze motie wat mij betreft ook een voorbeeld van.
Ik had liever gezien dat deze motie niet was ingediend. Of van de agenda gehaald. We gaan er immers niet over. Een flinterdunne scheidslijn tussen goed en fout. Geen zwart-wit, maar vele schakeringen grijs.
Dit is een gemakzuchtige motie die totaal niets bijdraagt aan wat dan ook. Behalve als het je begonnen is om nog verder te polariseren. Dit is Gaza voor de bühne.
We houden ons in de raad bezig om het Huizen van morgen weer een beetje mooier te maken. En dat doen we door samen te werken over de grenzen van politieke scheidslijnen heen. We koesteren onze verschillen en waar mogelijk overbruggen we ze en werken we samen
Dat
kunnen we doen door weg te blijven van ideologische scherpslijperij. Daarin
past niet dat je de ander beperkingen oplegt en jezelf alle ruimte toe-eigent.
Dat is nu juist het effect wat deze motie sorteert. De enige plek waar deze motie thuishoort is in de papierversnipperaar.